De Franse schilder en aanhanger van het fauvisme, Maurice Marinot ontwikkelt vanaf 1911 een passie voor de glaskunst; als bijna-dertiger, besluit hij om zich het glasblazen snel eigen te maken, evenals de diverse traditionele en chemische decoratieprocedés met als resultaat de creatie van originele werken. Hij ontwerpt vormen voor flacons, bekers en presse-papiers en slaagt erin het conformistisch gebruik van de door zijn tijdgenoten toegepaste glaswerktechnieken te omzeilen.
Hij maakt gebruik van massief en dik materiaal om het abstracte gemarmerde of gevlekte inlegwerk te accentueren, dat diverse kleuren heeft, die verkregen zijn door de toevoeging van metaaloxidepoeder aan het glas tijdens het blazen.
De buitenkanten worden bewerkt door geometrische vormen uit te hakken, maar hij houdt ook vlakken vrij die mat zijn gemaakt door middel van bijtend zuur. De prachtige flacons, afgesloten met een kogelvormige dop, zijn ingelegd met ontelbare kleine belletjes, vaak verguld, en met poeders in geschakeerde kleuren. Andere flacons met zachte vormen hebben een meer onrustige binnendecoratie, met onduidelijke, grijs/zwartachtige gebubbelde wolkenstrepen, ook wel ‘vegen’ genoemd. Maurice Marinot, uitgeput door al het werk en de ingewikkelde taak die hij zich gesteld had om vorm en leven aan zijn creaties te geven, pakt na 1937 het schilderen en tekenen weer op, wanneer de glaswerkplaats van Bar-Sur-Seine, waar hij werkte, wordt gesloten.
Als kunstenaar en ambachtsman heeft hij de glaskunst werkelijk veel moois geboden, aan de ene kant als beeldhouwer door het materiaal te bewerken, aan de andere kant als schilder en kleurexpert wat betreft zijn decoratieve methoden, waardoor hij invloed had op zijn tijdgenoten maar ook op de jonge talenten die in de 20ste en 21ste eeuw tot bloei zouden komen.
