Buste van de prins-bisschop Josef Clemens van Beieren, geboren in München in 1671. Op zeer jonge leeftijd regeerde hij over het prinsdom van Luik, vanaf 1694 tot zijn overlijden in 1723. Hij behoort tot de fameuze familie Wittelsbach waarvan vijf leden op de Luikse bisschopszetel hebben gezeten, bijna zonder onderbreking gedurende meer dan anderhalve eeuw: Ernst (1581-1612), Ferdinand (1612-1650), Maximiliaan-Hendrik (1650-1688) zijn oom, Jozef-Clemens (1694-1723) en de laatste: Jan-Theodoor (1744-1763) die als enige tot kardinaal werd verheven in 1756. Zijn regeerperiode werd gemarkeerd door de Spaanse Successieoorlog, waardoor hij lange tijd in ballingschap leefde aan het hof van zijn bondgenoot Lodewijk XIV.
De zeer mooie buste in gepatineerd gips gemaakt door Arnold Hontoire biedt ons een natuurgetrouw portret van een vorst, die net als zijn broer Maximiliaan-Emmanuel, landvoogd van de Nederlanden, maar dan in extreme mate, een opvallend vooruitstekende kaak had, die ook de aandacht van memoirist Saint-Simon had getrokken, die erover zei: "verschrikkelijk lelijk, met een grote bochel aan de achterkant en een kleinere aan de voorkant".
Arnold Hontoire (1650 – 1709) was de grote rivaal van Jean Del Cour. Net als deze was hij op reis gegaan naar Rome om in 1678 weer terug te keren naar Luik. Hij heeft op de twee grote werven gewerkt, namelijk de Benedictijnse abdij van Onze-Lieve-Vrouw van de Vrede in Luik evenals die van Saint-Hubert in de Ardennen. In tegenstelling tot zijn tijdgenoot, stond hij aan het hoofd van een belangrijk atelier, met medewerkers en leerlingen, en genoot hij bovendien het vertrouwen van de kanunniken van de Sint Lambertuskathedraal, waar hij vanaf 1698 de officiële beeldhouwer was. Op zijn verschillende werven,werkte hij vaak samen met de schilder Englebert Fisen (1655-1733). De uit zijn atelier afkomstige Robert Verburg en Cornélis Vander Veken zijn de belangrijkste voortzetters van zijn werk.
