Jean Paul Forest

Jean Paul Forest leeft en werkt in Tahiti en Moorea, in Frans Polynesië.

Als autodidact beeldend kunstenaar onderzoekt hij de aanwezigheid van menselijke sporen in steen, via meubilair en in landschappen. Iedere etappe van een realisatie, ter plaatse of in zijn atelier, wordt vastgelegd in beelden, en de zo verkregen documentaire diepte maakt de ‘archeologie’ mogelijk van een code, die minder uit gedachten is opgebouwd dan uit gebaren. Het tweede werk kan het enige element zijn dat in de openbaarheid komt.

Zijn werk stelt onze relatie tot de materialiteit van de wereld in vraag, met name de verbanden tussen deze materialiteit en onze mentale structuren.

In 1999 werd Jean Paul Forest bekend in Luik met een eerste tentoonstelling in het Musée d’Archéologie Préhistorique (Museum voor prehistorische archeologie) en in Galerie Flux. Daarna volgde in 2006 de tentoonstelling ‘Réparations’ in het Mamac en zijn bijdrage aan de Biënnale van Venetië in 2007 uitgevoerd in samenwerking met Galerie Flux. Zijn werk draait om steen, zowel in zijn werken op locatie als in zijn sculpturen. 

De tentoonstelling toont een serie van vijf ingrepen in stenen, die tegenstrijdig kunnen overkomen, zoals fragmentaties tegenover reparaties en de sculpturen, die in zijn atelier zijn gemaakt tegenover de werken op locatie, maar ze vormen een samenhangend geheel. Parallel hieraan zijn een aantal werken geïntegreerd in de permanente collecties van de afdeling archeologie van het Grand Curtius.

Zijn ‘werk in situ’ dat uitgevoerd is in Tahiti waar hij sinds 1979 woont, is verwant aan Land Art. Toch gaat het hier niet om het nalaten van duidelijke macroscopische sporen, maar om het tonen van de nietigheid van de mens tegenover de natuur. Een soort van rite uitgevoerd in eenzaamheid, van intimiteit met de natuur, een verzoek om vergiffenis voor de schade die de mens aan de natuur heeft toegebracht (of nog zal toebrengen). De naden die hij aanbrengt in de gespleten rotsen zullen spoedig weer overgroeid worden door planten, totdat de mens met zijn technologische capaciteiten deze weet te beteugelen, te transformeren of te vernietigen.

Zijn in het atelier uitgevoerde ‘reparaties’, mooie objecten gemaakt van een gemodelleerde uitrusting van hout van de kokospalm en vulkanisch gesteente, zijn geen puur decoratieve sculpturen maar komen voort uit dezelfde gedachte door het toepassen van menselijke techniek op natuurlijke elementen.

Zijn ‘fragmentaties’ leiden tot vragen door hun klaarblijkelijke geweld, een soort tegennatuurlijke daden. De kunstenaar breekt, ontbindt en versnelt het natuurlijke vernietigingsproces, waarna hij het weer in elkaar zet met behulp van metalen kabels, waardoor het proces tegelijkertijd ook weer vertraagd wordt, onderwijl plezier scheppend in dit poëtisch spel...

Vervolgens komen zijn ‘multiplicaties’, opeenstapelingen van gerepareerde keien. Het spel gaat door: chaos creëren om het te reorganiseren, verbrokkelen en weer in elkaar zetten, delen en vermenigvuldigen, met tederheid en respect.

Een derde serie werken heeft als onderwerp ‘Femme-Lézard’ (vrouw-hagedis), een wijdverbreide legende in Tahiti . Terwijl het werk van Jean Paul Forest ontstaat uit een sociologische reflexie, die de gevaren, de misstanden en het geweld in onze maatschappij aan het licht brengt, is het vol van poëzie en kan het niet anders dan ons ontroeren.

Terwijl zijn werk ontstaat uit een reflexie over de huidige maatschappij, haar gevaren, misstanden en geweld, is het vol van poëzie en kan het niet anders dan ons  ontroeren.

Françoise Safin, 

Conservator en curator van deze tentoonstelling.